محیط

ادامه یادداشت قبل

---

راهنمای آموزشی  BashGuide   مؤلف  Lhunath

ترجمه  محمود پهلوانی

---

2. محیط

هر برنامه‌ای اطلاعات، منابع، امتیازها و محدودیت‌هایی از پردازش والد خود به ارث می‌برد. ( برای بحث پیشرفته‌تر در این موضوع، بخش مدیریت پردازش‌ را ملاحظه کنید.)یکی از آن منابع، مجموعه‌ای از متغیرها به نام متغیرهای محیط می‌باشند.

در Bash, متغیرهای محیط تا اندازه بسیار زیادی مشابه متغیرهای معمولی مورد استفاده ما، کار می‌کنند. تنها تفاوت واقعی، آن است که آنها قبلاً، موقعی که اسکریپت شروع به اجرا می‌کند، مقرر شده‌اند، ما خودمان نباید به آنها مقداردهی کنیم.

به طور سنتی، متغیرهای محیط نامهایی تماماً با حروف بزرگ دارند، از قبیل PATH یا HOME. این مطلب به شما کمک می‌کند، از ایجاد متغیرهایی که موجب تصادم با آنها گردد، اجتناب نمایید، شما نباید نگرانی در مورد تصادم اتفاقی با محیط داشته باشید، مشروط به آن که متغیرهای شما، حداقل یک حرف کوچک در نام خود داشته باشند . (متغیرهای ویژه Bash نیز با حروف بزرگ هستند، از قبیل PIPESTATUS. این مورد نیز دقیقاً به همان علت می‌باشد -- به طوری که شما می‌توانید از لگدمال شدن متغیرهایتان توسط Bash، پرهیز کنید.)

ارسال اطلاعات به برنامه‌ها از طریق متغیرهای محیط، در بسیاری موقعیت‌ها سودمند است. یکی از آنها اولویت‌های کاربر است. در سیستم‌های یونیکسی، همه کاربران علایق و بی‌علاقگی‌های یکسان در برنامه‌های کاربردی ندارند، و در برخی موارد، ممکن است همه به یک زبان صحبت نکنند. بنابراین، برای کاربران سودمند خواهد بود که به هر برنامه بگویند کدام ویرایشگر مورد علاقه آنها برای اجرا می‌باشد(متغیر محیطی EDITOR )، یا به چه زبانی صحبت می‌کنند( متغیرهای محیطی گوناگون که منطقه کاربر را معین می‌کنند). متغیرهای محیطی می‌توانند در فایلهای نقطه‌ای هر کاربرتنظیم شوند، و سپس اینها به طور خودکار به هر برنامه‌ای که کاربر از یک نشست کاری اجرا می‌کند، ارسال می‌شوند.

متغیرهای محیط همچنین می‌توانند به طور بینهایت آسانی در حین کار تنظیم گردند( آسان‌تر از آنکه اگر همان اطلاعات در یک فایل ذخیره شده باشند). موقعی که در Bash دستوری را اجرا می‌کنید، گزینه‌ای دارید، برای تعیین یک تغییر موقتی محیط که فقط در طول مدت اجرای آن فرمان مؤثر است. این با قرار دادن عبارت VAR=value جلوی آن فرمان انجام می‌شود. در اینجا یک مثال آورده‌ایم:

    $ ls /tpm
    ls: no se puede acceder a /tpm: No existe el fichero o el directorio
    $ LANG=C ls /tpm
    ls: cannot access /tpm: No such file or directory

محیط موقتی LANG=C باعث نمی‌شود که منطقه کاربر برای مورد دیگری غیر از آن فرمانی که بعد از آن تایپ گردیده است، تغیر نماید.

اگر می‌دانید که برخی اطلاعات در یک متغیر محیط ذخیره شده است، در اسکریپت، می‌توانید درست مانند سایر متغیرها از آن استفاده کنید:

    if [[ $DISPLAY ]]; then
        xterm -e top
    else
        top
    fi

این مثال، در صورتی که متغیر محیطی DISPLAY تنظیم شده باشد( و تهی نباشد )دستور ‎ xterm -e top را اجرا می‌کند، در غیر آن صورت، دستور top را اجرامی‌نماید.

اگر می‌خواهید اطلاعاتی را در متغیر محیطی قرار دهید که به پردازش‌های فرزند به ارث برسد، فرمان export را به کار ببرید:

    export MYVAR=something

بخش دشوار مطلب در اینجا آنست که تغییرات محیط شما فقط برای فرزندان موروثی خواهد بود. نمی‌توانید محیط یک برنامه را که از قبل در حال اجراست، یا شما آن را شروع نکرده‌اید، تغییر دهید.

تغییر محیط و سپس اجرا، برای برخی برنامه‌ها به شدت رایج می‌باشد. اسکریپتی که این کار را به عنوان وظیفه اصلی‌اش انجام می‌دهد یک WrapperScript می‌نامند.

---

• تکرار مفید:
  در اسکریپت‌های خود از نامهای تماماً با حروف بزرگ برای متغیرها استفاده نکنید. برای پرهیز از تصادمات، حروف کوچک یا ترکیبی از کوچک و بزرگ به کار ببرید .

---

• در پرسش و پاسخ‌های رایج:
  من سعی می‌کنم اسکریپتی بنویسم که دایرکتوری جاری را تغییر دهد( یا یک متغیر را تنظیم کند)، اما بعد از به پایان رسیدن اسکریپت، در همان جایی هستم که از آنجا شروع کرده بودم(یا متغیر من موجود نیست)!

---

ادامه دارد...